Ibu tak payah kerja!

Teks: Masayu Ahmad

Selalunya melayan kanak-kanak riang di rumah ni perlukan kesabaran dan daya ketahanan. Memang perlu bersedia fizikal dan mental. Anak-anak selalu merengek-rengek kalau saya mula duduk dan mengadap komputer

Hakim: Ibu tak payah kerja, turun bawah. Sama-sama teman Hakim.

Ibu: Mana boleh, ibu kena kerja.

Hakim: Tak payah kerja.

Ibu: Nanti nak beli coklat. Hakim nak coklat tak.

Hakim: Ok!


Aiman biasanya akan terkedek-kedek. Mula-mula duduk atas riba. Kemudian sambil jari halusnya menekan-nekan key board. Lama boring, dia akan bangun dan main ciku cak. Rupanya Arif ada di belakang saya. Aiman mula lasak, kejap atas riba, turun naik. Kalau saya letak. Dia akan memberontak dan marah. Kadang-kadang kenalah pangku sampai Aiman tidur.

Kadang-kadang.

Aiman: Ibu nak jie. Mulutnya muncung sambil bercakap. Tanganya mula menarik-narik tangan saya.

Aiman: Ibu nak jie, nak jie ( Ibu nak pegi, pegi main kat luar maksudnya)

Jom, jom nak jie bu.

Lepas saya bawa keluar dan layan main basikal. Mereka bertiga akan asyik sekejap. Selepas kelibat hilang semua akan cari. Ibu! Ibu! Ibu! Semua berteriak cari ibu. Macam anak itik kehilangan ibu gayanya.

Aiseh ibu mahu sambung kerja tak jadi lagi.

Hakim: Ibu Hakim nak kek coklat.
Arif: Ibu, Alim nak air bes ( Arif nak air best, air perisa rosell)
Aiman: Bu, nak air.

Mereka bertiga saja je. Memang pandai kalau tak mahu saya sambung kerja atau naik ke atas. Ada sahaja cara untuk melengah-lengahkan masa.